William Shakespeare „Henryk V” (wersja czytana na trzech aktorów) Przekład: Piotr Kamiński „Henryk V”, kronika napisana około 1599 roku, opowiada o losach króla angielskiego Henryka V, oraz o wydarzeniach wokół bitwy pod Azincourt podczas wojny stuletniej. Zamyka ona cykl czterech historycznych arcydzieł Szekspira (Ryszard II, Henryk IV część 1 i 2, Henryk V).
Początek XV wieku to trudny czas dla Anglii. Królestwo rozdzierane jest wojnami domowymi. Co więcej, młody Henryk musi zdobyć zaufanie narodu i przekonać dwór, że mimo swojej reputacji lekkoducha (ukazanej w poprzednich sztukach Szekspira) nadaje się na króla.
Za namową przewrotnych książąt kościoła, zwłaszcza arcybiskupa Canterbury, Henryk zgłasza pretensje do tronu francuskiego, co ma wzmocnić jego reputację w narodzie. Oliwy do ognia dolewa zniewaga ze strony Delfina (syna Króla Francji), który w prezencie koronacyjnym przesyła Henrykowi kosz piłek tenisowych – wyraz pogardy i lekceważenia.
Henryk rusza na wojnę z Francją. Zdobywa miasto Harfleur, a następnie przemieszcza się ze swoimi wojskami w stronę Calais. Obie armie szykują się do decydującego starcia pod Azincourt. W noc przed bitwą Henryk udaje się w przebraniu do swoich żołnierzy, by zbadać ich morale. Modli się o zwycięstwo i o siłę, by sprostać ciężarowi królewskiej odpowiedzialności.
Francuski dowódca próbuje jeszcze przekonać Henryka, by odstąpił od walki i zachował życie swoje i swoich żołnierzy wypłacając Francuzom okup, ale Henryk rusza do walki. Mimo przytłaczającej przewagi liczebnej Francuzów, odnosi jedno z największych zwycięstw w dziejach oręża angielskiego: rozbija wroga w proch pod miejscowością Azincourt. Dziękując Bogu za zwycięstwo, Henryk wraca ze swoimi oddziałami do Londynu. Ustanawia pokój z Francją, pieczętując go ślubem z córką francuskiego króla Katarzyną. Chór przypomina na koniec jak niewiele czasu upłynie, zanim, po przedwczesnej śmierci Henryka, oba narody znów staną do boju, a Anglia spłynie krwią w Wojnie Dwóch Róż.
Shakespeare poświęcił Henrykowi wielki, patriotyczny poemat, gdzie aż się roi od legendarnych cytatów, ale pokazał też, że kiedy wali się na nas Historia, mamy do wyboru tylko złe wyjścia. Henryk wiesza przyjaciół, morduje jeńców, a sama Anglia skorzysta na tym niewiele. Chór jest w tym dramacie przewodnikiem widza, zachęca go do wytężenia wyobraźni, gdyż bez niej nie ożyją ani obrazy zamknięte w ciasnej klitce sceny, ani słowa wypowiadane przez aktorów.
